Op ontdekkingsreis door Taiwan

Hallo! Afgelopen maand heb ik veel binnen Taiwan gereisd. Ik heb drie weekendtripjes gemaakt en afgelopen weekend heb ik weer wat meer van Taipei zelf ontdekt. Wat een land, ongelofelijk veel mooie plekken gezien!

Het eerste weekend hebben we in Hualien, een plaats aan de oostkust, scooters gehuurd en zijn we via de kustroute naar het zuiden gereden. Het dorpje waar we zouden overnachten was vijftig kilometer van onze startplaats. Dachten we. Echter bleek het hotel dat we geboekt hadden niet in ‘Fongbin’, maar in ‘Fengbin’ te zijn, nog vijftig kilometer verderop. Zodoende liep het einde van de dag iets anders dan gepland en konden we nog een paar uur langs de kust en door de bergen in het donker op zoek gaan naar ons hotel. De route was, in het daglicht, werkelijk schitterend! Ook was het leuk om te zien hoe anders dit gedeelte van het land is. Aangezien de steden toch redelijk ver verwijderd zijn van dit deel van Taiwan, verdienen de mensen hier de kost met landbouw of door het runnen van een mini-supermarktje. Aanstekelijk is het enthousiasme en de vrolijkheid die de bevolking hier uitstraalt. Ons hotel lag redelijk dicht bij een grote rivier met rafting-mogelijkheden en we besloten dan ook om de volgende dag te gaan raften. Vrij heftige stukken zorgden ervoor dat er soms wat mensen uit onze boot vielen, maar uiteindelijk is iedereen heel gebleven. ’s Avonds aten we bij een visrestaurantje met een reuze aquarium waar je de vis of krab kon aanwijzen die je dertig minuten later graag op je bord wilde hebben. Cru voor de mensen die snel een hechte band met dieren krijgen, maar ik vond het wel grappig. Meneer Krabs smaakte in ieder geval goed.

Een week later was een treinrit naar Hualien wederom de start van een weekendje weg. Nu vanwege het vlakbij gelegen Taroko National Park. We sliepen in een vrolijk hostel in Hualien, op een kamer met dertig anderen. Vrij druk, maar niet heel erg omdat onze wekker elke ochtend om half zeven stond. Taroko is vooral bekend om de enorme kloof in de eerste twintig kilometer van het park. Om het park te ontdekken huurden we mountainbikes en fietsten we de berg op naar het einde van de kloof om daar twee mooie hikes te doen. Werkelijk schitterende uitzichten over het park kregen we voorgeschoteld op deze routes. Ook de volgende dag gingen we weer met de fietsen het park in. Op onze tweede hike van de dag bleek de reguliere route halverwege niet verder begaanbaar vanwege de schade die de typhoon een paar weken hiervoor had aangericht, waarna we vervolgens besloten om via de kloof verder te zwemmen, wat echt super was!

Het derde weekend stond er een langere reis op de planning want ik ging naar Green Island, in het zuidoosten van Taiwan. Na een treinrit van ongeveer zeven uur (Taiwan is toch helemaal niet zo groot? Nee, maar in een stoptrein met een topsnelheid van veertig kilometer per uur duurt het wel even) waarin we geen zit, maar staan tickets hadden, kwamen we aan in Taitung. Vanaf hier namen we de heftige bootrit naar Green Island. Dat Taiwanezen nog geen ‘Race of The Classics’-ervaring hadden werd vrij snel duidelijk toen bleek dat ze opvallend genoeg allemaal binnen gingen zitten en zodoende een grote schoonmaakklus voor het personeel aan het voorbereiden waren. Les één tegen misselijkheid, ga buiten staan en kijk naar de horizon! Aangekomen op het idyllische eiland met een omtrek van twintig kilometer kregen we scooters van ons hostel en reden we naar de hot springs. Dit zijn ongeveer vijf warmwaterbronnen met verschillende temperaturen die bestaan uit verwarmd grondwater door de vulkanische lava op het eiland. Bijzonder, want hoewel het in Taiwan stikt van de hot springs, is dit één van de drie zout water hot springs ter wereld. De volgende ochtend hesen we onszelf in wetsuits om te gaan snorkelen tussen de vissen en de kleurrijke koraalriffen. Na de instructeur meermaals duidelijk te hebben gemaakt dat we, in tegenstelling tot de meeste Taiwanezen, wél konden zwemmen, hoefden we gelukkig ons reddingsvest niet aan te doen. Veel verstand heb ik verder niet van het leven onder water, maar ik vond het erg mooi! De rest van de dag maakten we de volledige ronde over het eiland met enkele mooie uitzichtpunten en zwemmogelijkheden. De laatste dag maakten we een kleine wandeling naar de top van het eiland en namen hierna de laatste boot om half drie ’s middags terug naar Taitung. Onze trein naar Taipei vertrok echter pas om half elf ’s avonds en dus hadden we ongeveer zeven uur te doden in Taitung. Over Taitung wist de inmiddels heilige ‘Lonely Planet’ het volgende te vertellen: ‘There’s very little reason to visit this traffic congested town’. En als zelfs de Lonely Planet het saai vindt, dan is er echt niks te doen. We besloten naar de bioscoop te gaan en op de weg terug naar het treinstation kwamen we uit bij een jam sessie op straat, waar drie anderen en ik besloten Wonderwall van Oasis op te voeren. Over de zuiverheid van onze stemmen valt te twisten, maar de locals vonden het geweldig!

Afgelopen weekend heb ik de ‘night markets’ in Taipei bezocht, met veel aparte en op z’n zachtst gezegd opzienbarende snacks. Hoewel ik hier vrij veel uitprobeer qua eten, liet ik de ‘snakeshots’- slangenbloed met vodka - toch maar voor wat het was. Ook ben ik nog naar een optreden van de Nederlandse DJ Bingo Players geweest en ben ik redelijk verdwaald in de immense shopping malls. Zondag ben ik gaan ‘river tracen’ in Wulai, zo’n twintig kilometer onder Taipei. River tracen is het beklimmen, of afdalen, van een berg door middel van het volgen van de rivier. Wulai is echt een jungle, zo zijn we een aantal slangen en reuze spinnen tegen gekomen. Het blijft toch apart hoe je binnen een half uurtje uit de stad kunt ontsnappen en in een compleet andere wereld terecht komt.

Op de uni heb ik de eerste tentamens, presentaties en groepsopdrachten inmiddels ook achter de rug. Hoewel ik bij de management vakken louter bij exchangers in de groep zit is dit bij Urban Transportation Planning iets anders. De klas bestaat hier uit bijna alleen maar uit Taiwanese studenten en daarom zit ik bij vijf gezellige, maar amper Engels sprekende Taiwanese jongens in de groep. De communicatie verloopt daarom ook nog niet al te soepel. Telkens als ik iets zeg, wordt er onderling in het Chinees overleg gevoerd over hetgeen ik net gezegd heb. Vervolgens is er een stilte van een aantal seconden en kijkt men elkaar aan wie er gaat reageren. Uiteindelijk volgt er een reactie van één van de jongens. Leuk is het zeker en ons eerste project, een strategie om de files richting de oostkust tijdens de vakanties de kop in te drukken, is beoordeeld met een ‘A+’!

Groeten!
Hugo